De vraag: ‘wat vinden jullie nu eigenlijk kindermishandeling’ hebben we de afgelopen weken weer gesteld aan professionals en studenten aan wie scholing gaven.
Deze vraag stellen we, omdat we denken dat het beantwoorden van de vraag cruciaal is om te kunnen signaleren.

Als we aan professionals of vrijwilligers de vraag stellen ‘wat vind jij eigenlijk kindermishandeling’, dan worden er twee dingen duidelijk:
1. Dat bijna niemand precies kan omschrijven wat hij of zij kindermishandeling vindt en
2. Dat als we dat aan tien mensen vragen, we ook tien verschillende antwoorden krijgen.
Dit betekent dat we, als we mensen vragen om kindermishandeling te signaleren, we hen vragen iets te gaan zien waarvan ze niet helemaal precies weten wat dat is. En dat we vragen iets te signaleren waar geen consensus over bestaat.
Dat maakt het signaleren nóg ingewikkelder dan het al is.

Belangrijke vraag

Om goed te signaleren moeten we deze belangrijke, maar ook ingewikkelde vraag, met elkaar gaan beantwoorden. En dat betekent dat we met elkaar in gesprek moeten. ‘Wat vind ik eigenlijk kindermishandeling, waarom vind ik dat wel en mijn collega niet’. En daar wordt het gesprek ook meteen persoonlijk. Want komt het door mijn eigen opvoeding, mijn eigen ervaringen, mijn (geloofs)overtuiging, hoe ik zelf in het leven sta dat ik een iets andere definitie heb van kindermishandeling? Soms zal dat ongemakkelijk voelen, en vaak willen we heel persoonlijke dingen niet met collega’s delen. Maar toch is het in deze belangrijk.
Want door dit gesprek te voeren, wordt het sowieso makkelijker om over kindermishandeling te praten. Oefening baart kunst! En erover praten scherpt je standpunt, maakt zaken helder, en kan soms ook je mening doen veranderen.
Maar vooral leer je om samen met je team om te bepalen waar de piketpaaltjes staan, wanneer jij en je collega’s vinden dat jullie iets moeten doen.

Je gesteund voelen

Wanneer je concreet weet wat je kindermishandeling vindt, kan je ook goed gaan kijken en signaleren. En als je weet hoe je collega’s erover denken, kan je makkelijker je zorgen met hen delen en samen tot actie overgaan. En dat samen is belangrijk. Het signaleren van kindermishandeling, het erover in gesprek gaan met kinderen en ouders is lastig, spannend en kwetsbaar.
Wanneer je van het signaleren teamwork hebt gemaakt, wanneer je weet dat je collega’s je steunen, worden de stappen die je moet zetten minder eng.