Op 9 en 10 september organiseerden wij twee prachtige en intense vuilewasmanifestaties waarop veel mensen, op straat, hun ervaringen met kindermishandeling met ons hebben gedeeld.

In opdracht van de gemeente Amsterdam waren er twee Vuilewasmanifestaties. Eén in Amsterdam Zuidoost en één in Amsterdam Centrum. Maar waarom is dat nu zo belangrijk? Waarom we dit bedacht hebben is dat Praat vindt dat kindermishandeling een onderwerp van gesprek moet worden. En dan in de zin van dat de ervaringen van mensen met kindermishandeling er mogen zijn. Dat die ervaringen verteld mogen worden, dat er aandacht voor is en dat de ervaringen niet groter, maar zeker ook niet kleiner gemaakt worden. Gewoon in alle openheid, letterlijk in de openbare ruimte, benoemen hoe het was, voelen hoe het was en je gezien en gehoord voelen door ons.

Onnadrukkelijk nadrukkelijk nodigen we mensen uit om zich uit te spreken. En dat niet alleen, we nodigen mensen ook uit om hun ervaring zichtbaar te maken door het op een stuk wasgoed te schrijven. En oh, wat klinkt dat eigenlijk simpel, schrijf je ervaring op een stuk wasgoed. Maar ondertussen weten we dat dat ‘groot’ is. Want je ervaring opschrijven betekent dat je het echt openbaart. Betekent soms dat de schrijver voelt dat het echt waar is. Je ervaring opschrijven en daarna teruglezen is ook ‘groot’. De woorden die al die tijd onzichtbaar zijn meegedragen, zijn nu voor iedereen te lezen. Ook voor de schrijver zelf. En ineens komt die eigen ervaring van buiten naar binnen. En dat kan inslaan als een bom.

Voor mensen die geen ervaringen hebben met kindermishandeling is een Vuilewasmanifestatie net zo spannend. Ineens worden ze geconfronteerd met niet te bevatten leed, met zaken die ze misschien liever niet zien. Maar ja, die waslijnen of droogmolens vol vuile was, die zijn niet te negeren.

En zo ontstaan er gesprekken. Tussen mensen die ervaringen hebben en de mensen van Praat. Indringend, heftig, intiem. Gesprekken vanuit een soort verbondenheid die ter plekke ontstaat. Hoe dat precies werkt, ik weet het niet. Maar ik heb het weer twee dagen lang zien gebeuren. Gesprekken waarin soms wordt gehuild, gevloekt maar ook altijd weer wordt gelachen. Gesprekken tussen mensen zonder ervaringen en de mensen van Praat, waarin we kunnen vertellen hoe het is, mishandeld worden.

En ook gesprekken tussen mensen onderling, met en zonder ervaringen met kindermishandeling. Alles mag gezegd, alles mag gevoeld en alles mag er zijn.

En dat is de essentie van de Vuilewasmanifestatie. Op dat moment, op die plek mogen ook de meest verschrikkelijke ervaringen er gewoon zijn. We lossen niks op, we verlenen geen hulp. En toch gaan de meeste mensen met een lichter hart bij ons vandaan. Omdat ze, al was het maar voor even, er écht met alles mochten zijn.