De afgelopen weken merk ik dat het me moeite kost om me steeds bewust te zijn van het Corona-virus en de gevaren die het met zich mee brengt. Ik lees alle verhalen van mensen die in de zorg die keihard aan het werk zijn om alle patiënten de beste verzorging te geven die mogelijk is. Ik lees de verhalen van de mensen die zelf patient zijn geweest en vertellen over hoe ziek ze zijn geweest, de beademing, de intensive care, de verwarring als ze uit hun ‘coma’ kwamen. En ik probeer me in te voelen hoe dat zou zijn, maar omdat ik het niet zelf heb meegemaakt, lukt dat invoelen maar voor een klein stukje.

Ik heb zelf, gelukkig, geen ernstig zieke dierbaren, vrienden of kennissen. Tenminste zover ik weet. Dus het Corona virus voelt best ver weg. Door ‘m’n kop erbij te houden’, zorg ik ervoor dat ik me bewust ben van wat er om me heen gebeurd en daarmee zorg ik er ook voor dat ik me aan de corona maatregelen hou.

Maar, als ik in het zonnetje lekker in mijn achtertuin aan het werk ben, verdwijnen de verhalen van de patiënten en zorgverleners, verdwijnt het hele corona virus best ver naar de achtergrond.

Juist omdat het, voor mij, zover weg is (= niemand ernstig ziek in mijn nabije omgeving) schiet het geen wortel in mijn systeem. Ik voel het niet, behalve als ik mijn hoofd aan het werk zet. Dan ontstaat er een denken gestuurd voelen. En denken gestuurd voelen heeft altijd de aansturing van mijn hoofd nodig. Kijkt die even de andere kant op, dan ebt mijn voelen direct weg.

Afgelopen week voelde ik ineens dat dit hetzelfde systeem is waar ik vaak tegen aan loop als het gaat om kindermishandeling. Dát heb ik zelf meegemaakt en het zit verankerd in mijn systeem. Er is altijd een stukje van mijn hoofd dat er mee bezig is en mijn voelen staat altijd aan als het over kinderen gaat die in onveiligheid opgroeien.

Ik loop er in mijn werk vaak tegen aan dat kindermishandeling voor veel mensen, even grof gezegd, ‘een ver van mijn bed show’ is. Mensen die ergens wel weten dat kindermishandeling bestaat maar bij wie het niet verankerd zit in hun systeem. Net zoals bij mij nu met het virus.
Mensen die dus altijd ‘hun hoofd erbij moeten houden’ om te echt te erkennen dat kindermishandeling bestaat, die hun hoofd nodig hebben om een klein beetje te kunnen voelen hoe het voor een kind moet zijn om mishandeld te worden. Mensen die steeds opnieuw moeten horen dat er jaarlijks 119.000 kinderen worden mishandeld zodat het denken gestuurd voelen ‘aan’ blijft.

Ik vraag me af of ik kan leren om net zo intens te voelen over het corona virus als hoe ik voel over kindermishandeling.
En ik vraag me af of er mensen zijn die dit systeem van denken en voelen herkennen. En als dit zo is, hoe zij hiermee omgaan.
Want als ik kan leren net zo te voelen over het corona virus dan kunnen anderen misschien leren om meer te voelen als het gaat om kindermishandeling.