De meeste van ons hebben premier Rutte wel gehoord die, terecht, boos was op mensen die in de oudejaarsnacht hulpverleners het werken hadden belemmerd en hen in gevaar hadden gebracht. Heel terecht dat Rutte hier boos over was (alhoewel ik wel mijn bedenkingen heb bij hoe hij zijn boosheid uit, maar dat wordt een ander artikel.), en gelukkig hij niet alleen. Als het gaat over geweld tegen hulpverleners kunnen we zeggen dat er sprake is van een terecht breed gedragen verontwaardiging.

Eind vorig jaar en begin van dit jaar kwamen er ook een aantal berichten voorbij over seksueel misbruik binnen de sport. Een atletiek leraar die bekend heeft dat hij negen minderjarige meisjes seksueel heeft misbruikt. Een zwemster die haar verhaal verteld over misbruik door haar coach. En dit jaar zijn er ook al weer berichten verschenen over kinderen die mishandeld worden. Zoals een jongetje in Ridderkerk wat van het balkon wordt gegooid.

En even is daar aandacht voor, ook in de media. En natuurlijk wordt er in die berichten met afschuw en verontwaardiging over deze zaken gesproken. Maar de berichtgeving houdt snel op en wat mij hogelijk verbaasd is dat er geen collectieve verontwaardiging ontstaat. Ik hoor onze premier er niets over zeggen, en ook in talkshows, nieuwsrubrieken etc. het gaat er (bijna) niet over.

Terwijl de gevolgen voor de slachtoffers enorm zijn. Over het algemeen is de impact van dit soort gebeurtenissen levens veranderend, en meestal niet in positieve zin. Slachtoffers die ernstig getraumatiseerd zijn ontwikkelen niet zelden psychische klachten. Maar ook het ontwikkelen van fysieke klachten, angststoornissen, verslavingen, moeite krijgen met relaties, niet meer in staat zijn om te werken; dit kunnen allemaal gevolgen zijn van ernstige traumatisering in de jeugd. (En met de voorbeelden die ik net heb genoemd, kunnen we er bijna zeker van zijn dat deze slachtoffers ernstig getraumatiseerd zijn.)

Als dit persoonlijke leed niet voldoende voeding is voor collectieve verontwaardiging, misschien zijn het dan de maatschappelijke gevolgen: Dr. Willem Jan Meerding schat in zijn onderzoek ‘De maatschappelijke kosten van kindermishandeling’ uit 2003 de kosten op € 965 miljoen. Wel meneer Rutte, wat is hier uw reactie op?

Ik pleit er hier niet voor om een heksenjacht op zogenoemde daders te starten, ik pleit er ook niet voor om, met de woorden van premier Rutte, zogenoemde daders in elkaar te slaan. Maar maar ik wel voor pleit is oprechte aandacht en steun voor de slachtoffers die dit soort geweld hebben meegemaakt. Publieke en media aandacht zodat de slachtoffers horen, voelen en weten dat ‘men’ met hen meeleeft. Dat ‘men’ hen ondersteunt, en dat ‘men’ hen niet vergeet. En dat men collectief verontwaardigd is dat dit soort geweld plaats vindt.

Met z’n allen net doen alsof dit geweld niet bestaat, deze slachtoffers niet bestaan, is opnieuw geweld plegen tegen deze slachtoffers.